مرا می شناسی،

چند روزی میهمانت بودم

از لابه لای این همه میهمان سال و ماهت

از میان پری رویان و خوش قامتان میهمانخانه ات

چهره خموده ام را دیدی،

دل تنگی ام را شناختی

 موج لبانم را حس کردی

گاهی دستان پر سخاوت تو  مرا در آغوش میگرفت

می شنیدی و صدایم می کردی،

فنجان پر از کلمات آسمانی ات را به من دادی

حالا مرا به یاد آوردی

به خاطر داری حرف هایت  سنگین ترن درد های درونی ام را بیدار می کرد؟

نترس!

نگران نباش!

گلایه ای نیست!

فقط بگذار با صدای نی لبک پری چهره ای از خواب هزاران ساله بیدار شوم

اسب ام را زین فولادین ببند لباسی از آتش بر تنم کن

از من روینه تنی بساز تا اهریمنان از بوی تو ، از بافه هایی که تن پوشم کرده ای

به خاک بغلتند

بگذار هوای تازه ای از نسیم بهشت

در  سی و یکمین قرن زیستنم

همانند حضور لطیف باد لابه لای پرده های حریر

این وجود مسموم را غسل تعمیدی باشد

بگذار طنین اشعار صدایت که از عمیقترین نقطه وجودت

همانند نواله آتشی پر از درد

بر وجود این دختر عاشق می تند

بیدارگر حس جوانه ای بر این شاخسار شکسته دلم

در باد های طوفانی سالیان سال باشد

و رهایی را نوید آورد

می آیم و در کنارت می نشینم

به تماشای شکوفایی درختان

که مرا پیام ده ، سحر گاهان زیبایی خواهد شد

که شبهای تاربک را پایانی ست به روشنایی

و تلالو روزی بهاری در اردیبهشتی ترین اردیبهشت تاریخ

اندکی آرام می شوم

به یارای جوشیدن الغاتی به مانند جوشش چشمه های کوهساران بهاری

تلنبار کلامی که سالیان سکوتم ارمغانم داد

گلویم را فنجان کلام تو ، تَر نمودست

و زبانم از نوای نغمه های تو گشودن گرفت

دیگر بغض کلام راه حضور هوای تازه زایش دوباره را نبسته

مرا زیستنی دوبارست

به تو اعتماد خواهم کرد

به صدایت

به کلامت

به حضور یک پارچه ات که تا بی انتهای بودن دستانم را رها نخواهی کرد

و من تمام حقیقت را بر همه بازگو خواهم کرد

به زایش دوباره ام اعتراف خواهم کرد

تا بدانند حضور نسیم بهار ، نوای زیستن است

باور کنند سکوت بهار نعره بلند سرماست

و بهار راه زایش دوباره است