به این بهانه دلخوشم
که تو ترانه ی منی.
لطیف من ...
چه شد که این همه تو را
به خود برای خویشتن
به قید "من"
نشانده ام؟
از این کلام خط خطی
از این هجای ناتمام واژه های توی هم
بخوان چه بی طراوتم!
ببین زمخت مانده ام ...
نگاه کن!
و کوک کن دوباره این سه تار خشک خسته را!
کرشمه کن ...
مرا به اوج آسِمان روزهای خوش ببر...
غزل بخوان ...
بهانه ام!